مولانا...

و اینک ...

مولانا...

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را؟

تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را؟
نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم
چو درین دور خرابم چه کنم دور زمان را؟
ز همه خلق رمیدم ز همه باز رهیدم
نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را؟
ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم
چو ترا صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را؟

چو من اندر تک جویم چه روم؟ آب چه جویم؟

چه توان گفت؟ چگویم صفت این جوی روان را؟

چو نهادم سر هستی چه کنم بار کُهی را؟
چو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان را؟
چه خوشی عشق؟ چه مستی؟ چو قدح بر کف دستی
خنک آنجا که نشستی خنک آن دیدۀ جان را
ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی
چو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان را؟

جهت گوهر فایق بتک بحر حقایق

چو بسر باید رفتن چه کنم پای دوان را؟

بسلاح احدی تو

ره ما را بزدی تو

همه رختم سِتدی تو

چه دهم باج سِتان را

ز شعاع همه تابان

ز خم طرّۀ پیچان دلمن شد

سبک ای جان بده آن رطل گران را

منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را

منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را

غم را لطف لقب کن ،

ز غم و درد طرب کن

هم ازین خوب طلب کن ،

فرج و امن و امان را

غم را لطف لقب کن ،

ز غم و درد طرب کن

هم ازین خوب طلب کن ،

فرج و امن و امان را

بطلب امن و امان را بگزین گوشه گران را

بشنو راه دِهان را مگشا راهِ دَهان را